رشته تحصیلی من «کتابداری» بود که در واقع میشه همون Information Science که البته چند سال پیش نخود مغزهای وزارت علوم جمهوری اسلامی، اسم علم اطلاعات و دانش‌شناسی رو براش در نظر گرفتن.
اخیرا شنیدم که تصمیم گرفتن، این رشته رو در مقطع کارشناسی حذف کنن. اگرچه موضع من نسبت به این موضوع خنثی است، چون سال‌هاست از کتابداری آکادمیک و حرفه‌ای فاصله گرفتم اما خب به هر حال این اتفاق، یه جورایی بخشی از حافظه من رو تحت تاثیر قرار میده.
من تقریبا ۱۴۶۰ روز (با احتساب تعطیلی‌ها) رو در مقطع کارشناسی کتابداری و اطلاع‌رسانی دانشگاه تهران سپری کردم.
غم داشتم، شادی داشتم، یه چیزایی یاد گرفتم، یه چیزایی رو هم یاد نگرفتم، با صدها آدم مختلف آشنا شدم، باهاشون رفتم و اومدم و دیدم و خوندم و … .
همه این لحظه‌ها آمیخته با روح کتابداری بوده. به هر حال تحصیل توی این رشته، بخشی از هویت من رو شکل داده و من نمی‌تونم انکارش کنم.
حالا تصمیم گرفتید حذفش کنید، چون سیستم آموزشی رو ساختید که هیچی سر جای خودش نیست. اساتید درست و حسابی رو فله‌ای حذف کردید، خرزشی‌های تازه دکتر شده رو جاشون گذاشتید. از اون طرف بخش عمده‌ای از نیروی کار تحصیل‌کرده دانشگاهی رو به پیک موتوری تبدیل کردید، روز به روز نرخ تورم کثافت رو برای همه چیز بالا بردید و با همه دنیا سر جنگیدن گرفتید.
شایدم تصمیم بدی نباشه. این جامعه نه تنها به کتابداری نیاز نداره که اصلا به دانشگاه هم نیاز نداره، اصلا به کسب دانش هم نیاز نداره. این جامعه نه وقتی برای این چیزا داره و نه حوصله‌ای برای پرداختن به این چیزا.
این جامعه از بیخِ بیخِ بیخش خرابه، لطفا شیفیت دیلیتش کنید.
